black flower(p,327)

black flower(p,327)



تهیونگ پتوشو روی پاهاش کشید.

تهیونگ: پدرم؟..... اون چند سال پیش فوت کرد و ما خاکسترش رو تو آرامگاه
نگه میداریم.....

جونگ کوک چشماش رو چرخوند.

جونگکوک: منظورم هان شین یانگه.....

تهیونگ حرفی نزد.

جونگکوک: چند روز دیگه دادگاه دوسورا برگذار میشه و به عنوان قربانی و
یکی از شاکی های پرونده باید اونجا حضور داشته باشی.

جونگ کوک گفت و صورت تهیونگ سخت شد.

دوسورا و خانواده ی هان...

کسایی که بیشترین آسیب رو تو زندگیش بهش زده بودند.

تهیونگ: دلم نمی خواد هیچ کدوم از خانواده ی هان رو ببینم.

گفت و لباش رو روی هم فشار داد.

جونگکوک: می دونم تهیونگ اما باید اونجا باشی.... منم همراهت هستم البته اگه مشکلی نداشته باشی.

جونگ کوک با لحن ملایمی گفت و رایحه ی امگاش که از ناراحتی و عصبانیت رایحه ش به تلخی میزد رو نفس کشید.

تهیونگ: اگه میخوای همراهم بیای مشکلی ندارم.

تهیونگ زیر لب گفت و سعی کرد به خانواده ی هان فکر نکنه

جونگکوک: غذا چی میخوری تهیونگ...؟

جونگ کوک برای اینکه فکر امگا رو منحرف کنه پرسید و نزدیک در ایستاد.

تهیونگ شونه هاش رو بالا انداخت.

تهیونگ : برام فرق نداره....

یه بار دیگه با فکر خانواده ی هان اخمی تو صورتش ایجاد شد.

تهیونگ: در ضمن هان شین یانگ پدر من نیست.

قبل از اینکه جونگ کوک تنهاش بذاره گفت و پسر بزرگتر توی دلش برای خانواده ی هان تاسف خورد.

مثل اینکه راه سختی در پیش داشتند.

پسر کوچیکتر به همین سادگی ها اشتباهاتشون رو نمی بخشید.

تهیونگ روی تختش دارز کشید و ناخواسته تصویر ناراحت هان دانگ توی ذهنش شکل گرفت.

نهههههه

نباید دلش برای کسایی که تنهاش گذاشته بودند می سوخت.

اون فقط یه پدر و مادر داشت که چند سال پیش از دستشون داده بود.

هان دانگهی و هان شین یانگ به هیچ وجه خانواده ی اون نبودند.

با قاطعیت به خودش گوشزد کرد اما هنوز هم نمی تونست به هان دانگ هی که چشماش پر از اشک شده بود فکر نکنه.

اهههه....